MÜZEYYEN

Odanın küf tutmuş sol yanına pas tutmuş son çiviye çaktığın kaderini görüyor musun? Ben seni görüyorum Müzeyyen. Benim bağrıma bastırdığın o raptiyenin kanı hala durmadı, o lanet geceyi henüz kimse unutmadı. Başlattığın yangının isi karartmış duvarlarını besbelli; göz yaşınla söndürmüşsün kıyameti. Radyoda çalan son şarkı ve o yolda attığın ilk adım, mıh gibi kazınmış aklına. Silemezler, silemezsin. Hatırlıyor musun çocukluğunu? Sevinçle bindiğin bisikleti yitirdiğin ilk anı, oğlandan hallice kestirdiğin o saçları, ilk arkadaşını son görüşünü; belki hepsinin yükü kalktı üzerinden. Çocukken aldığın yaralara girdiğin her yaşı yama yaparak kapattın da bu on dokuz yaşının yarasına asla bir merhem bulamayacaksın. Ben senin sözünü değil içini duyuyorum Müzeyyen, bilmiyor musun ki aslında ben "sen"im. Geçmişi bileklerinden bir jiletle kazırcasına, ayaklarına hatalarını bağlayıp kendini denizlere atarcasına, sırtındaki bıçakları cümle alemden gizleyip her gece sızısına uyanırcasına bu yakarışlarını duyuyorum. Kimse bilmez lakin ben senin hırçın yanının kırılmışlığından geldiğini biliyorum. Gözlerini kapattığında ışıksızlığın siyahını değil de kederin kasvetini görüyorsan aldığın darbelerin ruhunu dümdüz edip seni şu gençliğinden etmesindendir. Müzeyyen, bakma öyle kara toprağa. Her gece kabusları koynuna alıp kan ırmaklarından umma sabahları. Göğsünü yarıp geçen tehditleri teselli etme, temenni etme bu yolda güzel yarınları. Şu kavak yelleri esen başına gelenler tesadüf değil tevafuktur Müzeyyen. Senin gözünü kör etmiş pembe bulutları unutman gerekiyordu. Artık çocuk değilsin. 


Arka fonda iyi gider Low-Lullaby