Müstakil bir hayal kurdum içimde. Yıkılsa acıtmaz canımı ama var oldukça bahçesine defneler ekeceğim. Madem bir hayal kurdum ve içten içe orada var oldum mutluluklarımı minnetsiz, acılarımı kimsesiz yaşamak ne tevafuk eseridir ne de tesadüf. Tırnaklarımda izi var kazdığım toprakların, sürdüğüm sefalardan kahkahaya boğulduğum çok oldu. Ne aldım ve ne verdiysem terazinin adaletine hiç hile karışmadı. Bu gece vicdanım er meydanı sayılır. Bir bebek ölüsü kadar ızdıraplı ve masumum, bir katil idamı kadar kötü ve adaletliyim. Tek bedende bir, bir ruhta ikiyim. İyi yanlar herkesin ortak paydasıdır bilirsin. Fiilen kimse sergilemez insan sevgisini ama sorsan herkes iyi niyetinden ölmektedir. Bu yüzden yaptığım en büyük yanlışları kazanılmış en yüksek mertebeymiş gibi bağrıma bastım. Külfetini ben çektiysem yargısını başkasına bırakmadım. Sanma ki yaslandığım ne varsa yıkılışının ardından ısrarla ayağa kalkıp güldüysem bu mutluluk bir rastlantıdır. Bir evveliyatı var bu hissin. Arşa değen hayallerim, kalabalık rüyalarım vardı. Hayallerimi yıktılar, kalabalığı ben dağıttım.
Müstakil bir hayal kurdum içimde.
Orada yaşamak bir duvara en sevdiğin resmi asmak için çivi çakmak gibidir.
Orada yaşamak sere serpe büyümüş bir defneyi nisan akşamlarının birinde budamak gibidir.
