Merhum ruhum! Zannettim ki yaşamak işi nefes almak kadar kolaydır. Lakin cenk edince hayatla, hem de siperin en önündeyken, öldükçe soluklanmanın; dirildikçe savaşmanın insanlarının gönlünü eğlemekten bir farkı yokmuş. Ben bu kanaatsiz irade ile yerde fani olacağıma gökte bir bulut olsaydım "yaşandı" denilen hayat hikayemde değiştirilecek çok da bir şey olmazmış. Yalnız bir şey! Tanrım, içimde dipdiri ve dimdik heybetiyle duran bu hırsı vermeseydin içime; hadi verdin diyelim, bir mücadele gücünden yoksun bırakmasaydın beni, işte o zaman nefes alma doğallığını yaşamak olağanüstülüğüne çevirebilirdim elbet. Kendimle yaptığım şiddetli muharebemde her yanımdan bir ihtimal çekiştiriyor beni. Olmuşlar, olanlar, olması gerekenler ve olacaklar ihtilali! Her geçenin körüklediği, ve körüklendikçe vahşileşen bir ateşin ortasında yalnızca oturarak senin beni uyandıracağın mucizevi sabahı bekliyorum.
Yaşadığım bu duyguların sebebi ve öldürdüğüm tüm güzel geleceklerin faili bensem de bu gece bana yardım ve yataklık eden Chopin'dir.
