Bir yolu muhakkak vardır da bir neticesi olur mu bilmem kendimi anlatmanın. Şimdi dönüp baktıkça ve içine düştükçe geçmişin nasıldı anımsamaya çalışıyorum sevebilmek herkesi. Her şeyden önce ve her şeyden öte kabul edebilirdim kendimi doğrusu ve yanlışı ile. Şimdi öyle bir girdap ki hatalarım bir balçık gibi sıvanıyor aklımın her yerine. Küçükken de dünyadaki en doğru duvar, en sarsılmaz güven elbette ben değildim. Lakin o zamanlar şimdiki aklımla bir çocuğa verdiğim merhameti kendi çocukluğumdan güç alarak kalbime vermeyi de ihmal etmezdim. Yetişkinlik yaşamımda yürürlüğe girdiğinden beri tedavülden kalktı kendime ve sevdiklerime verdiğim tüm aflar. İçim çöplüğe döndü biliyorum. Her günün sonunda yanlışları bir tohum eker gibi içime biriktirmekten, anlatmaya çalıştıkça düğümlenmekten, sanki bu lügatı Dünya'da yalnız ben biliyormuşum gibi kendimi kimsesiz hissetmekten çok yoruldum. Oysa bugünki kırılganlığımdan önce, henüz bu kadar beklentiye girmemişken yaratılanlardan; içimden turnalar uçardı Dünya'ya doğru. Tanrı'm senden hep bir şey istedim, ya içimden bu hırsı sök al ya da kendimi sevebilme kabiliyeti ver bana.
