KIRGINLIĞIM KENDİME

Ben içimde hep bir Adem büyüttüm, kendimi Havva sanarak. Yeri geldi Kays'ı andım, çöldeki Leyla olduğumu umarak. Bir adam yarattım içimde, onu olmadık bedenlerde sanıp kendimi de olmadık sevdalara koyarak. Nitekim yaşamak, bazen bir gecede yıllandırıyor insanı. Bana sorsanız üç ay önce sevdanın kudretine inanırdım, şimdi köşe bucak aşkın gazabından kaçıyorum. Yaralarım var, acılarım çok, zamanım onlara nispeten baya az. Bir kurtuluş kapısı açmış kendini bana sonuna kadar, cehenneme davet ediyor ısrarla. Bir çözüm yolu arıyor gözlerim, ne baktığım yerde yarına dair bir umut görüyor ne de bu ızdırabı dindirecek bir merhem biliyorum. Bak vakti zamanında hayatıma öpücükler konduran insan şimdi sırtıma bıçaklar saplıyor. Peşine düşüp denizler aştığım hayallerim diyarlar ötesinden vedaları kondurup parmak uçlarına el sallıyor. Saçlarıma hüzün karıştırıyor rüzgar. Sizin üzerinize kar, benim üzerime kıyametler yağıyor. Biliyorum dünlerimin bugünümle artık hiç bir bağı yok. Ben o gemileri çok önceden ateşe verip, demir attığım tek limana ellerimle kibriti çaktım. Bundan sonra sırtımda büyüyen hançerlerin de, yüreğime saldığınız korkuların da benim neznimde hiçbir önemi yok. Çünkü ben içimde yarattığım adamı kefenlere sarıp kıblesini de tövbeler ettiğim sevdaya çevirip gömdüm. Çünkü ben insanlara karşı beslediğim güveni tetiği çektiğim gibi vurdum, Kaybedeceklerimi içimden uzaklara atıp, varlığıma dört duvar ördüm. Şimdi sebepli ya da sebepsiz herkese küs, ziyadesiyle de kendime  kırgınım. 

Hayat benim elimden çok şey almıştır da en çok kundakta bir bebek kadar taze sevinçlerimi toprağa verdiğime üzüldüm.