GÖZÜM AYDI

En güzel sabrıydı ömrün. Semada saten laciverti yakuttan yıldızlar süsler sanırdım. Umuduyla yarınları çekip geçmişe kattığım çok hayalim vardı. Bilmiyor musun sen bana kendini vaat ettiğin her an ben cennetle müjdelenmiş bir günahkar kadar şaşkın ve hevesli, aslında her yalanına inanmaya yeminli bir çocuktum. Şimdi sırtımı dayadığım kendine hayrı olmayan ağaçtan bile bir kötülük bekler hale gelmişim. Sen benim için dağda çoban, denizde kaptan, gökyüzünde mehtaptın. Kaybettiğiyle kaybolduğu bir olur mu insanın hiç? Seni yitirdiğimi sandığım an aslında kendimden olmuştum. İçinde her şey bitiyor zamanla. İki duygu bâki kalıyor. Ya minnet, ya nefret. Sana nefret için çok taş takıldı ayağıma ama ben yolun sonunda olsan da olmasan da minnetle ölmek istedim. Henüz beşiğindeyken bu sevdanın büyüyüp "büyük" olacağımızı düşlemek hoşuma giderdi. Hakikatle, hayallerin bir adım öncesinde tanışıyorsun maalesef. Tam elini uzatıp açacakken cennet kapısını bir ceset kadar soğuk hakikat suretiyle karşılaşıyorsun. Yalanları dökülüp vaatleri uçuşuyor sevdiceğin. Tarih tekerrür etmiyor aslında, ben milyon kere de ölsem yaraları sardıktan sonra son kez güvenmeyi seviyorum. Sevda tam bir bağımlılık hali. Bu yüzdendir seneler var senden arınamıyorum.