DÖNÜŞ

Gecenin şerrine bulaştı gündüzlerim. Girmemem gereken ormanlara girip, görmemem gereken kâbuslardan uyandım. Oysa şu yola attığım ilk adımla, verdiğim son nefes arasında evren kadar fark vardı. İlk adımımda içinde bir umut, bin heves taşıyordu küçücük göğüs kafesi. Bir şehre varmadan evvel hep aklıma bana sunabileceği en muazzam manzaralı düşünür, ne zorlukla karşılaşırsam bir akşam üzeri denize döker geçerim sanıyordum dertleri. Gördüm ki hayal kurmak yıkılmadığı müddetçe insanı toyluğa, yıkıldığı an olgunluğa sürüklüyordu. Toydum, olgunlaştım. Tamken tuz-buz olmanın tadına varıp ezilmeden ayağa kalkmam gerektiğini öğrendim. Babama sorsam buna tecrübe der, ben yara diyorum. Çünkü “tecrübe” bulut kadar hafif gelirken lügata “yara” tam da seni öldürmeyecek lakin varlığını hep hissettirecek bir kelime misali. Hayatının ilmek ilmek işlenmiş çeyizi gibi, Tanrının sana verdiği uzuv gibi. Velhasıl insanlar belli coğrafyalar için yaratılmıştır. Şayet ben ne zaman şu kurak toprakları küçük görüp de onca yolu bir deniz için teptiysem o anda gördüm hayatımın ne ince temeller üzerine çakılı olduğunu. Ve mevzunun esasen yol katetmekten ziyade yıkılan hayallerin enkazında kaybolmak olduğunu anladığın an çıkamıyorsun gömüldüğün yerden. Tabulaşmış bir soru vardır ya aklımızda “gitmek mi daha zor yoksa kalmak mı?”. Dönmek derim. Ne gittiğinde umduğunu seyre dalıyor, ne de döndüğünde bıraktığını bıraktığın gibi buluyorsun. Bu dünyada arafta kalmanın provasıdır.  O vakit anladım büyüklüğün esasen ne derece “küçük” olduğunu. Büyüdüğün an annenin koynuna sığmıyor artık yaptığın hatalar. Seni de kapsayan bir merhametin bu dünyada var olmadığını anlıyorsun. Kadere suç atmak da nafile. Önümde hiçbir zaman zorunlu yollar akmadı benim. Seçilecek daima bir başka seçenek, varılacak başka menziller vardı. Fakat ben sürükleniyormuşcasına yaşamaktan ziyade insan olduğumu anarak ilerlemeyi tercih ettim. Canımın yanabileceğini de bilerek lakin küllerimden doğabileceğimin bilinciyle. Bu şuur bana bazen şuursuzluğu aratsa da düştüğüm yerden kendim kalkmayı seviyorum. Hataları şu dünyada hiçbir mabede sığdıramazken içimde sindirmeyi bomboş bir yola tercih ediyorum. Bu mazoşistlikten ziyade yüreği diri tutmanın bir yoludur. O yolda ne kadar yağmur yağarsa yağsın ıslaklığı teninde hissetmezsen güneşli günlerin kıymetini bilmiyorsun. Her adımda heybeme yeni hatıralar koyarak dönüş yolunu arıyorum.