ACININ İLACI

Bir illet gecelerime sızıyor ruhun ince çatlaklarından. Son zamanlarda rüyalara dalmaktan ziyade kabuslara batıyorum bataklık misali. Bu ya karanlığın beni içine çekişi ya da içimden çıkma çabasıdır. Çünkü bunca rötarlı bir akla gelişin başka bir kabulü yok hayatımda. İsterdim en azından rüyalarda hırsımı dindirecek sebeplere tutunmayı, isterdim hayatımda ilk defa katil olmayı. Bazı acılar böyledir, hayatta hiçbir şey elin kana değmesini meşrulaştırmaz ama hafızanda bir şeyleri öldürmen gerekiyor kendini diriltebilmen için. Uzun zamandır bunun çabasında kulaç atıp duruyorum. Fiilen yapmış olsam aşmadığım okyanus, uğramadığım ada kalmazdı lakin yerimde sayıp duruyorum nice zamandır. Bundan tek sıyrılış bir ilahi elin beni balçıktan çıkarıp almasıdır. Sonra soruyorum kendime, senin battığın yerden neden seni bir başkası çıkarsın? Böyle geceler düşünüp dururken ya sabahı ediyor, ki bu iyi ihtimaldir benim neznimde; ya da etkisinden kurtulamadığım kabuslara dalıyorum. Hayatımın çarkları böyle işliyor bu aralar, öyle ya da böyle bir sonraki güne kavuşuyorum. İşte umut etmek duygusu insanın toprağında böyle filizleniyor. Göz yaşınla suladığın yarının var oluş sebebi olarak doğuyor yüreğinde. Yaşamın en sevdiğim yanı budur. Düştüğünde kalkacağına, öldüğünde dirileceğine inanır durursun. Nitekim doğrudur da. Yeter ki doğrulmaya inan. Zaten insan dediğin baştan tırnağa seçimlerinden ibaretken neden yanlış yaptın diye sorgulanmaktan ziyade yanlışı neden yaptığının anlaşılmasını ister. Hata bizim için biçilmiş bir kaftan, önümüze dizilmiş yoldan ibarettir. Seni sen yapan düştüğün yerden nasıl kalktığın, devamında yoluna nasıl adım attığındır. Velhasıl bunlar benim kendimi tesellilerim mi yoksa inandığım konular mıdır bilmiyorum. Bazen kendimi yükselmek için dibe vuranlardan, bazen de zirveden yere çakılanlardan varsayıyorum. Benim bir yaram var, herkesin bir yarası var. Gün gelecek sebebini ya içimde öldüreceğim ya da sebep olandaki yarayı göreceğim. Kin de intikam da değil yalnızca adalet istiyorum.