Sonunun felakete varacağını bile bile zimmetime geçirdiğim onca güzel duygunun ardına takılıp, ne ara içime bu kuşku tohumlarını attım bilmiyorum. Gün doğduğunda gecenin çökeceğini bilmekten mi yoksa bahar gelse kışın soğukluğunu anmaktan mı yaşayamaz oldum şimdiki zamanı. Bugünüm mutlaka bir dün gölgesinde kalıyor da set çekiyorum mutlulukla arama. Yoksa şükür, dağlar kadar derdi bir tohum kadar kuşkuya küçülttüm de yine de altından kalkamıyorum bazı hatıraların. Yastığımın altında vesveseler yaşatıyorum. Her şeyin mükemmeliyeti de sükutu da rahatsız ediyor beni. Sevip sevmemek umrumda değil, bazen sadece geride bırakıp gitmek istiyorum. İnsanın kazık çaktığı yürekler olmadıkça korkunun da kuşkunun da yolu düşmez yoluma. Bir müddet hayatla arama duvarlar örüp içimi susturmak istiyor ama kalabalıktan arınamıyorum. Mutluyken bile mutlu olmayı başaramaz mı insan?
Buraları bırakmak istemiyorum fakat kalacak bir sebep de bulamıyorum.
Yazı güzel de terk etmeli bu ruh halini ;) her şeye rağmen la vita a bella:)
YanıtlaSilSanırım bu ruh hali içinde özgür hissedebiliyorum kendimi. Açıkçası mutlulukları sonsuza kadar yaşamak zordur ama mutsuz olduktan sonra kimse sizi kendi kuytunuzda pek rahatsız etmiyor :)
SilAma haklısınız, la vita a bella :)